Bekir Topaloğlu Hocanın İlahiyat Öğrencilerine üç tavsiyesi

Bekir Topaloğlu hocam, benim danışman hocam Hayreddin Karaman gibi bu neslin öncülerinden biriydi. Bunlar hem yolu açmışlar hem de o yolda yol almışlardı. O yüzden bizim nesiler üzerinde hakları büyüktü. Bu neslin kaderini Allah bir ölçüde onların emanetine tevdi eylemişti.

Bizler aşağı yukarı onlar tarafından açılmış olan bu yolda ilerlerken elimizdeki ders kitabı namına yazılmış ne varsa hemen hepsi bu öncülere aitti. Özellikle de bu ikili birlikte başı çekmişlerdi. İkinin ikincisi hangisiydi, onu belirlemek bize düşmezdi.

Bekir Topaloğlu, memleketinde medreseyi bitirmiş icazetli biriydi. Hayreddin Karaman ise nalbantlıktır, işportacılıktır derken ileri bir yaşta okula intisap etmiş, ilmi olmasa da gelişmiş muhakemesiyle eksiklerini ikmal edip zeka ve dehasıyla başa geçmişti.

Bunlar, elbette ki etraflarındakilerle birlikte vaziyet etmekteydiler. Bugün sayılarını bilmediğimiz yüzlerce İHL okullarımız ve sayısı illerin sayısını aşan (!) İlahiyat Fakültelerimiz nüve itibariyle, o ilk nesillerin saçmış olduğu tohumların artık gözle görülür hale gelen semereleri olmalıdır.

İşte böylesine önemli bir hocamızı yeni nesillere tanıtmak ve hocamızın tecrübe ve birikimlerinden yararlanmak üzere Bilgi ve Değerler Kulübümüz Fakültemiz Konferans Salonunda bir sohbet toplanıtıs düzenlemişti.

Bekir Topaloğlu Hocanın, değerli öğrencilerimize üç tavsiyesi oldu.

1. İçinde bulunduğunuz mazhariyet sebebiyle Allah’a şükredin ve şükrünüzü ifa edebilmek için düzenli bir biçimde günde en az on iki saat çalışın. Arapça’yı ne yapıp edip, mutlaka öğrenin. Aksi takdirde bunun psikolojik ezikliğini ömrünüz boyu çekersiniz.

2. Kuran ve meal okuyun. Bunu kendiniz için yapın, hidayetlenmeyi amaçlayın. Her okuyuşunuzu belli bir konuyu aklınızda tutarak yapın.

3. Siyer okuyun.

Bu üç maddeyi Hoca uzun uzadıya açtı.

Medreseden icazetli biri olarak babasının zoruyla İmam Hatibe giren hoca, böylesi bir okulun lüzumsuzluğuna kani iken daha altı ay geçmeden İmam Hatiplerin ideal olabilecek bir okul olduğunu görür. “Medrese de siyer namına hiçbir ders yoktu. O yüzden ne olduğunu bilmiyorduk. Bizde bilgi vardı ama, zaman mefhumu yoktu. Bunları belli bir kronoloji içerisinde almamıştık” diyor.

Garibce’nin hep vurguladığı “Derinlik bilgiyle, ufuk görgüyle” şiarı, hocanın tecrübesiyle bir daha teyit edilmiş oldu. Medresenin derinliği ile bu yeni okulların ufku bir araya getirilmeliydi. Topaloğlu kendi hayatında bu şansı bulmuştu. Ve kendisi de bu aziz millet ve bu millete umut olan bu yeni nesiller için bir şans olmuştu.

Kendisi hatırlar mı bilmem ama, doktora yaptığım sırada bir yıl boyunca bana bir burs da bağlamıştı. Evli ve üç çocuklu, kitap alma hastalığına yakalanmış bir doktora öğrencisinin bu bursa ihtiyacı vardı.

Bu vesile ile de kendisine müteşekkirim.

Onu ilk gördüğümde, tipi hayalimde tahayyül ettiğim Bekir Topaloğlu’na benzememesi sebebiyle biraz hayal kırıklığına uğramış olsam da, ilim yolunda hep bir otorite ve hasbî gördüm. Elini öpmekten şeref duydum. Garibce imzasıyla yazdığım birçok yazıda muhtemelen kendisinden bahsetmişimdir. Bazı yazıların fikir kaynağı bizzat kendisi olmuştur. Çokça okunan yazılarımızdan biri olan “İlim adamı asosyal olmalı mı?” başlıklı yazımız bunlardan biridir. Hocanın bu konferansta anlattıklarına bakılırsa hocanın bu konudaki düşüncesinde bir değişiklik de yoktur. Eğer diyor “Bir ilim talibi, dört duvar arasında okumaktan ve yazmaktan en büyük zevki alıyor hale gelmişse işte o zaman felaha ermiştir!”

Kendisine hayırlı uzun ömürler diliyorum.

Dua ile.

09.03.2013

GARİBCE