Ben yaylaya gitmek istiyorum

Şimdi bahar. Bugün Emek ve Dayanışma Günü imiş ve tatilmiş, ders falan yok. Ama ben gene aynı benim ve okuldayım.

Epeydir pencerem önündeki akasya ağaçları yeşil donuna büründü, daha arkasını göstermez oldu. Yeşilin en canlı rengi, gözü büyüleyecek kadar güzel. Teknemdeki balıklara hayat versin diye yaptığım su şelalesinin sesi de var. Arada kuşların sesi de geliyor… Her şey güzel, baharla her şey daha bir özel. Üstelik lâlelerimiz yol boyu bize göz ziyafeti çekiyor. Çiçeklerin biri açıyor, vakti doluyor, soluyor, öbürü daha güzel bir biçimde onun yerini alıyor. Şimdi mor renkli çiçekler yerlere sanki halı serilmiş gibi yol kenarlarını süslüyor. İstanbul çok güzel, çoook!

Ama benim gönlüm köyümü özlüyor. Kıra çıkasım geliyor. Ekşimen yemlik toplayasım, tarla kengerleri eşesim, çiğdem sökesim, onlardan bir taç öresim geliyor. Cırtlık kanatıp, sakızını çiğnemek istiyorum.

Söğüt ağacından düdük kavlatıp öttürmek, otlardan borazan yapıp arıların vızıltısına, kuşların cıvıltısına eşlik etmek istiyorum.

Acıktığımda belime sardığım çıkınımdaki yufka ekmekle yemlik, kenger ve ekşimen karışımı bir sokum (dürüm) yapıp ağzımın tadını çıkarmak istiyorum. Soğanın cücüğü ne ki?! Tarla kengerinin ağzınıza yayılan özsuyu yanında… Ama dostum sen bunu anlamazsın ki!

Topladığım yılan pancarından tırşık kurdurmak ve doya doya içmek istiyorum. Ara sıra boğazımı soksun, acısını duyayım istiyorum.

Çiriş toplayanlara eşlik etmek, Erikli’nin eşli suyundan geçerken ürpermek, o suya kapılarak ölen Naciye teyzemin hatırasını anmak istiyorum.

Ama heyhat gidemiyorum.

Özgürlüğümü kaybetmişim meğer bilemiyorum. Beni buraya prangalayan şeylerin neler olduğunu bile çözemiyorum.

Sevgili babam ve annem! Şimdi mezarlarınızın başında otlar diz boyu büyümüş, yeller ile salınır durur, kim bilir bizim bilmediğimiz hangi istiğfarı okurlar. Ben de otursam ayak ucunuza, mezarınızın toprağını okşasam, elime ondan bir avuç alsam ve şöyle bir tartsam, benim gurbetten her gelişimde saklamaya çalıştığın gözyaşlarını hatırlasam, anamın yaktığı ağıtları yeniden duysam ve bildiğim kadarıyla ben de bir Fatiha, bir Yasin okusam… dualar etsem.

Ne kadar çok istiyorum, ama yapamıyorum.

Köylülere akıl veriyorum ve “Artık İstanbullu oldunuz, cenazelerinizi bundan böyle yaşadığınız yere, karnınızın doyduğu yere koyun, bin bir sıkıntı ve masrafla köyünüze götürmeyin, yurt olarak burasını benimseyin” diyorum. Ama bunu derken bile gönlüm sanki bana “–Yalancııı!” der gibi geliyor.

Aklımı gönlüme bastırıyorum ve ona  “-Sen sus! Senin nasıl olsa aklın yok, sen anlamazsın, sen bilmezsin!” diyorum. O ise:

–Evet benim aklım yok ben anlamam ben bilmem, ama sen de benim duyduğumu duymazsın!” diyor.

Zeki, akıl ne ki, duygu yayla!

Ben yaylaya gitmek istiyorum.

Evet, ben yaylaya gitmek istiyorum!

01.05.2012

Garibce