Birinin ardından bir doktorumuz daha oldu

Geçen Cuma günü Samsun’daydık ve daha önce danışmanı olduğum bir öğrencimiz olan Ayhan Ak’ı doktor yapmıştık. O, “İslam Hukukunda Şerîlik” konusunu çalışmıştı.

Cuma bereketidir bugün de Ahmet Aydın’ın savunması vardı ve o da doktor oldu. el-Hamdu lillah!

Ahmed’in tez takip komisyonunda ben de var idim. Sessiz ve fakat çalışkan bir arkadaş. Şırnak’ta da görev yapıyor. Üstün takdiri hak eden bir çalışma yapmış.

Jürideki hocalarımız, yeterli övgüde bulunduktan sonra “Ancak…” diye başlayan cümlelerle eleştirilerde de bulundular. Daha çok artı beklentilerini dile getirdiler.

Ben sözü aldığımda Allah’a olan hamdimi onlarla da paylaştım. “Çünkü” dedim, “biz doktora yaptığımız zamanlar başarılı bulunmuştuk. Aradan şu kadar yıl geçmiş. Şimdi Ahmet bir tez hazırlamış pek çok açıdan bizi geçmiş, bu artı özellikler jüri üyeleri tarafından da takdir edilmiş, ama buna rağmen niye daha üstün bir başarı gösterilmemiş, eğer biraz daha çabalasaymış bunu gösterebilirmiş, bu beklentiyi karşılayabilecek yeteneği ve imkanları varmış… Arapça, Farsça ve İngilizce kaynaklardan yararlanan öğrenci, neden Urduca’yı da öğrenmemiş, neden Hindistan’a ve sömürge ilişkisi sebebiyle İngiltere’ye gitmemiş… kabilinden gerçekten ideal bir düzeyi seslendiren eleştirilerde bulundular. Haksız da değildi hani eleştiriler. Bunlar da ah bir yapılsaydı var ya… İyi de insanın bir tahammül sınırı var. Sevgili Ahmet bize ve bizden sonraki nesillere nispetle oldukça başarılı bir çalışma ortaya koymuş. Hacmin fazlalığından başka bir kusur göstermemiş… İmdi ben  Allah’a hamd etmeyeyim de  ne yapayım!”

Evet, Garibce olarak ben böyle düşünüyorum.

Ama bu yükseliş ve seviye tutturuş her öğrenci için söz konusu olmuyor elbette. Bazı öğrenciler de öylesine işte.

Bazı arkadaşlar “Hey gidi eski zamanlar!” edebiyatı yapmaya heveslidirler. Ama şu bir gerçektir ki eskiden de iyiler ve onların yanında döküntüler vardı. Şimdi de gene iyiler ve onların yanında eh işte öylesine dedirten cinsten olanlar var. Ama Garibce’yi sevindiren bir trend olarak yapılan çalışmalarda düzeyin giderek artması olmaktadır.

Bu arada akşam üzeri Şehir Üniversitesi’nde bir dostumuzu ziyarete gittiğimizde bu sevincimi ve Ahmed’in başarısını onunla da paylaşmak istedim. Hiç benim aklıma gelmemişti, ama o bir şey söyledi ve “Hocam, sizin zamanınızda da Hüccetullah henüz tercüme edilmemişti” dedi. Ahmed’in tezi “Şah Veliyyullah ed-Dihlevî ve Dihlevîlik” idi. Öyle ya Dihlevî’ye ait Hüccetullah’ın tercümesine ben iki yılımı vermiştim. Ve onlarca çalışma da bu tercüme sonrasında yapılmıştı.

Sonra düşündüm de biz vaktiyle biraz da Ahmed’lerin tezleri için mi çalışmışız ne! Şâtıbî’nin el-Muvâfakât’ı, Gazzalî’nin el-Mustasfâsı gibi ilmî tercümeler kendilerinden sonrası için işi nispeten kolaylaştırmış oluyordu. Öyle ya! Eğer bilimde bir ilerleme olacak ve geleceğimize doğru uzayan bir yol açılacaksa, önce mevcut çukurların doldurulması, engellerin kaldırılması ve arazinin tesviyesi gerekiyor. Bir öncekiler bir sonrakiler için bu işi yapmışlarsa, sonrakilerin semerelerinde onların da hakkı olurdu. İlk etapta düşünemediğim bu gerçeklik, daha önceden yapmış olduğumuz ciltlerce tercümelerin pek de boşa gitmediğini, en azından belki çukurları doldurmak kabilinden bir emek sayılabileceğini aklıma getirdi de yorgunluğum biraz daha hafifledi.

Bu vesile ile bizden önce bize emek harcayan bütün hocalarımızı rahmet ve minnetle anıyor, vefat etmiş olanlara Allah’tan rahmet diliyor, hayatta olanlara sağlık ve huzur dolu uzun ömürler diliyorum.

Doktorlarımızı tebrik ediyor, daha nice yeni başarılara imza atmalarını umuyorum.

Dualarımız sizlerle olsun!

04.01.2013

GARİBCE