Ben seni Allah için sevmiyorum!

 

1978 yılıydı ve Hüseyin Agam Saimbeyli’de vaizdi. Buna sebep ben de muhtemelen yazın oradaydım. Orada Hasan Yener adında bir müftü efendi vardı. Çok halim selim, mütevazi ve efendi bir zattı. O anlatmıştı:

Bir alim varmış. Gerçek bir ilim adamı imiş. Kendini talebelerine ve ilme vermiş, meşguliyeti hep öğrenmek ve öğretmekmiş.

Bir de orada ona akran bir ehli tasavvuf birisi varmış. Kendisini Allah’a adamış, hayatını ibadetle geçirirmiş.

Bir gün bu iki zat buluşmuşlar. Alim olanı  ehl-i tasavvuftan olana:

-“Ben seni Allah için çok seviyorum!” demiş.

Ötekisi: “Ben de seni Allah için sevmiyorum!” demiş.

Bunu duyan alim kişi irkilmiş,  şok olmuş ve hayretle:

-“Aman efendim, neden? Sebebini lütuf buyursanız da kendimizi düzeltmeye çalışsak!” demiş.

-“Duydum ki sen ikindi namazının sünneti gibi bazı nevafili terk ediyormuşsun?” Demiş.

-“Efendim, ilimle iştigal ediyoruz, daha önemli bulduğumuz için ilim taliplerine ve insanlara hizmeti sözünü ettiğiniz türden nevafile takdim ediyoruz.” diye kendini savunmaya çalışmış.

“-Öyle mi? Demek sen mahluka hizmeti Hâlika itaate tercih ediyorsun ha?” Demiş ve “ben işte buna sebep Allah için sana buğz ediyorum!” demiş.

O anda alim olan zat kendine gelmiş ve o zatın ellerine kapanmış ve hüngür hüngür ağlayarak tevbe etmiş.

Tam bir içtenlikle ve sükunetle anlatılan bu hikaye beni o zaman bir hayli etkilemişti. Ne demek yani: Mahluka hizmeti Halik’a hizmete tercih etmek!

Şimdi geriye doğru bakıyorum da dindarlık anlayışımızın ipuçlarını veren bu ve benzeri hikayeler ne kadar da çok yaygın ve belki de bir o kadar etkili.

Bu anlayış namazımız niyazımız, orucumuz cümle ibadetlerimiz sanki bir kölenin efendisine karşı vazifeleri gibi haşa Allah’ımızı beslemek, O’na bakmak, O’nun zatına yönelik hizmette bulunmak gibi algılanıyor. Yani namazımızın Allah için olması, ona kılıyor olmamız gibi. Hani birine borcumuz olur tutar onu öderiz ya işte onun gibi bir şey.

Oysa ibadetlerimizin Allah için olması, hiçbir garaz taşımadan, şaibe içermeden tam bir ihlasla ifa etmemiz ve bunun sonucunda hasılasının da kendimize ve insanlığa  yönelik olmasıdır. Yani namaz ve sair ibadetlerimiz bize Allah’ı hatırlatacak, bizi her türlü münker olan şeylerden uzak tutacak, ahlaki anlamda olgunlaştıracak, kimseye eliyle diliyle, beliyle zarar vermeyen bir Müslüman olabilmek için bize katkı sağlayacaktır. Hal böyle olunca bir amelin değeri bize yönelik faydasıyla ölçülecektir. Evvelemirde kendi özümüze ve ailemize ve sair insanlara yarar sağlayan her amel  amel-i salih olacaktır. Amel-i salih -Allah’a değil- Allah için kıldığımız şu ya da bu ibadetten, namaz ve oruçtan ibaret değildir.

Hem İslam hukuk terminolojisinde Haklar dörde ayrılır: Allah hakları, Kul hakları ve karma nitelikli haklar gibi. Bu kısım da Allah hakkı galebe çalanlar ya da kul hakkı galebe çalanlar diye ikiye ayrılır.

Bu ayrımda Allah hakları diye belirtilen hakların örneklerine baktığınız da çoğunun kamu hakkı olduğu görülür. Yani Kamu hakları önemine binaen Allah’a nispet edilir. Söz gelimi Had cezaları tamamıyla Allah yani kamu haklarıdır. Bu hakların yerine getirilmesi sonucu Allah’a bir katkı olmaz, aksine kamu düzeni kaostan kurtulur, hak hukuk yerini bulur istikrar olur. O takdirde de insanlık güven ve huzur içinde yaşar. İbadetlerin daha bir huzur içinde yapılabilmesi ancak böyle bir ortamda mümkün olur.

İmdi bir ilim adamının dinde yapılması zorunlu olmayan, hatta yapılmasa da olur kabilinden nitelenen, yapılması isteğe bağlı olan bir takım nevafili terk ile ilimle iştigal edip, kendisini ilme ve ilim taliplerine adamasının, gerçekten salt dini saiklerle buğzu gerektiren bir durum gibi algılanması gerçekten din anlayışımızın sorunlu olduğunu gösteriyor gibi.

İmdi nafile bir ibadetle uğraşıp dersine geç kalan bir hocamızın durumunu değerlendirelim: Acaba bu ilim adamı hocamız sevap mı kazanmıştır yoksa asıl Allah hakkına riayet etmediği için –çünkü talebelerin hakkı kamu hakkıdır ve nevafile öncelenmesi gerekir- günah mı işlemiştir? Bunu yeni bir nazarla değerlendirmek gerekir. İlk mecliste çok önemli bir karar oylamasında bazı hoca milletvekillerinin oylamada bulunmadığı ve tam da o sırada mescitte nafile namazı kılmakla meşgul oldukları şeklinde bir hikâye anlatılır. Ne kadar doğrudur bilmem ama, olasılığı çok yüksektir. Çünkü bizim yaygın din anlayışımıza uygun bir davranış gibi gözükmektedir.

Hiç yazacağım yoktu. Ama yazdık işte.

Dua ile!

25.12.2014

GARİBCE