Garibce ve Köşesi

M. Meral Hocamız Ziya hocamdan için benim Şems’im benzetmesi yapardı. Haliyle bu da bizim hoşumuza giderdi. Öyle ya bu benzetmeye göre ben de Mevlana oluyordum.

Bu değerli dost gerçekten de benim ziyalandığım bir arkadaş. Akıl itibariyle akıllı mı akıllı, fazlası var eksiği yok! Tarihçi olması hasebiyle de geçmişle ilgili güzel anekdotlar anlatır.

Geçenlerdeki ziyaretinde bana takılıyordu. Göz önünde olmanın gereğinden bahsediyordu. Köşenden çık, şöyle insanların içine karış, ne olduk var ne olmadık var diyordu. Gözden ırak olanın gönülden de ırak olacağına işaret ediyordu.

Kendisi Sahaflar Şeyhizade Esat Efendi üzerinde çalışmıştı. Bu arada onun iyi bir neşirci olduğunu da söylemem bir borç olmalı. İyiliğine belki bizim de katkımız olmuştur. Çünkü içinde geçen Arapça metinleri hep birlikte çözdük. Muhtemelen çözemeyip atmışlığımız da olmuştur, ama şimdiye dek isabetsizliğini söyleyen olmamıştır. Bu bizim başarımız kadar, kimsenin okumadığı anlamına da -maalesef ki öyle- gelmektedir.

İşte bu meşhur Esat Efendi tarihçimiz hep Şeyhülislam olmak istermiş. Bu yüzden de hep göz önünde bulunmaya canhıraş çaba gösterirmiş. Rivayete göre kendisi Kanlıca’da oturur, kışın kayığına tandır yaktırır ve lapa lapa kar yağıyorken bayramlaşma için Saraya gelirmiş. Hani ne olduk var ne olmadık var diye. Olur ya bir boşluk olursa göz önünde olmak lazım diye düşünür ve bunu da böylesine fiiliyata koyarmış.

Garibce, garibceliğini köşesine borçlu. Neme lazım benim göz önünde olmaya, olur olmaz yerde ve biçimde rol kesmeye.

Ben halimden memnunum.

Ben köşemi seviyorum, köşem de beni koynuna almış zaman öğütüyor.

Masam, kapıya yandan bakıyor. Ama bilgisayar masam kapıya tersten bakıyor. Çoğu zaman da ben onunla meşgul bulunuyorum.  O halde iken kapı açıldığı zaman girmek isteyen kişi Garibce’nin sırtını kendisine dönük buluyor. Bir kısmı bakıyor Hoca çalışıyor sessizce kapıyı örtüp geri çıkıyor. Bir kısmı da bekliyor ve o zaman Garibce tam 180 derece dönüp gelene şöyle bir bakıyor ve meramını, kime baktığını soruyor. Aranan kişi kendisi ise onunla ilgileniyor, değilse de yol gösteriyor. Süs kabağından kendi eliyle yapmış olduğu şekerlikten ikramda bulunuyor. Çayı ve ikisi bir arada kahvesi de eksik olmuyor.

Ve böyle günler ayları, aylar yılları kovalıyor. Seneler geçmiş bulunuyor.

Bugün Yusuf Ziya Kavakçı hocamla karşılaştık. Dersimize girmemişti. Kendimi tanıttım 1979 İslami İlimler Mezunu Mehmet Erdoğan dedim. Hoca bir anda eskilere gitti ve epey bir şeyler anlattı. Onunla ilgilenmekte olan ve bizim yeni hocalarımızdan felsefeci Hikmet Yaman, “Hocam, ben sizi hocaların hocası diye takdim ediyordum ya! Bak Erdoğan hocam benim hocam olur. O da sizin talebenizmiş.!” diye sohbete karıştı.

Az değil hani… 1984 yılından itibaren bu fakültedeyiz ve hasbelkader hocalık yapıyoruz.

Şeref işte bu.

Bundan fazlası bize göre değil.

Dua ile!

12.11.2014

GARİBCE