Nice dertsiz bilirim, öğrenince derdini meğer dertsiz benmişim derim!

Geçenlerde bir hoca arkadaşımın arabasına bindim. Kısa yolculuk sırasında anlattı. Dert sağanağına yakalanmışlar gibi geldi. Şikâyetçi değildi, mütevekkildi. Sonra gençlerin sabırsızlığından, metanetsizliğinden dem vurdu. İstiyorlar ki hep huzur içinde olsunlar, hiçbir dertleri, sıkıntıları olmasın. Hep nimet olsun, nikmetten uzak olsun. Ama hayat öyle değil ki. Zahmetsiz rahmet, külfetsiz nimet yok gibi. Öyle bir niteleme cenneti işaret ediyor sanki.

Dedim ki diyor: Rastgele bir apartmana gidin sıra ile dairelere girin. Sahiplerine deyin ki: Arkadaş bir ben derdimi anlatayım, bir de sen anlat. Sonra dinleyin. Üç evden en az ikisinin derdinin sizin kendi derdinizi bastırmazsa o zaman ne derseniz deyin?

Öyle ya diyor ve ekliyor: Allah Teâlâ kasem ile “elbette sizi bela ve musibetlerle sınayacağız; korkuyla, açlık, yokluk ve kıtlıkla, mala, cana ve ürünlere gelen zarar ve ziyanla deneyeceğiz. Sabır ve metanet gösterenleri müjdele! Onların başına bir musibet geldiği zaman İnnâ lillah ve innâ ileyhi râciûn derler. Biz Allah’a aitiz ve elbet O’na dönücüleriz.”

Hayy’dan gelip Hû’ya gitmekte olduklarının bilinci ile hareket ederler.

Dünyanın hep fitne olduğu söylenir.  Fitne ham haldeki filizlerin ateşe sokularak saf maden/ cevher kısmının cürufatından ayrılması işlemidir. Aynen öyle, insan da belalarla, dertlerle, bin bir çeşit sıkıntı ile sınanır da sabır ve metanetiyle saflaşır, olgunlaşır, kemal bulur.

Bu arada kendinden gayrı herkesi asude sanan bir takım kimseler  niye ben sorusunu sorarlar. Ama aynı insanlar nedense sahip oldukları bunca nimet ve meziyete karşı niye ben demeyi pek akıllarından geçirmezler.

İnsan sızlanmasını bildiği kadar, az çok sabretmesini, fikretmesini ve şükretmesini de bilmeli.

Dua ile!

14.09.2015

GARİBCE