Bana bir masal anlat!

“-Bana masal anlat!” dedi.

“-Bilmem!” dedim.

“-Hayır! Bilirsin, eskiden anlatırdın!” dedi.

İçimden “-Peki!” dedim. Çıktım masal aramaya… Günler geçti aramaktayım. Gel gör ki  bulamadım.

Sahi ben eskiden anlatırdım, peki nereden bulurdum.

Yokladım, yokladım bilemedim. Hayal meyal hatırladım, sanki bir şey vardı. Masallar, masal ülkesinden  gelirdi. Sordum, soruşturdum, nasıl ederim, nasıl giderim dedim. Hatırlamaya zorladım. Sonunda başa düştü, anladım.

Oraya gidebilmek için Atta’ya gider gibi duvarları yıkmak, evden çıkmak lazımmış.

Oraya ermek için ayakların yerden kesilmesi lazımmış.

Senin anlayacağın heyecanın, kanı deli bir canın, manda gibi bir yüreğin olmalıymış, hem de başın dumanlı, gözün kara olması da cabası.

“-İyi de sen sarhoş olmayı anlatıyorsun!”.

“-He ya!” dedi. “Zaten sarhoş olmak lazımmış.”

Hem biliyor musun sarhoşluk da iki çeşitmiş. Bir ban otu ya da ilaç içmek gibi mubah bir yolla olurmuş, O zaman akıbetinden de sorumlu olmazmışsın. Bir de şarap içmek gibi haram yoldan olurmuş; o zaman (en azından bizimkilere göre) içtiğin şarabın günahı yanında  yaptıklarının akıbetinden de sorumlu olurmuşsun.

“-Yahu sarhoş adam, nasıl sorumlu olabilir ki?”

“-Eee, ne yapalım içmeyeydi, haram olan o perdeyi yırtmayaydı, akledeydi fikredeydi de aştığı eşiğin arkasında kendisini hangi badirelerin beklediğini bileydi.”

Sokrandı. “-Gene başladı bizimki!” dedi.

Neyse ki işte ancak böyle ayakların yerden kesilip de bulutların üzerine çıktığında artık orada ne rüzgar kalırmış ne yağmur; her şey bir anda güllük gülistanlık olurmuş. Çocukların Atta’sı, aşıkların sevdası işte oralarda, hatta oraların da ötesindeymiş.

“Allah’ım! Nasıl bir akıl verdin ki geminin denize demir atması gibi ruhumu yere çakmış, bir türlü elinden kurtaramıyorum. Çıkamıyorum. Eremiyorum. Atta’lara gidemiyorum. Oradan bin bir türlüsünden tek bir tane olsun bir masal getiremiyorum.

Elim boş, masal bekleyen canın gözlerinin içine bakamıyorum…! Sevgisini hak edemiyorum. “-İşte bak önümü kesen devlerin kestiğim  kulakları…” deyip de bin bir caka ile onları önüne atamıyorum. “Gökkuşağından kestiğim bir parçayı aha kendime bak kuşak yaptım, bir parçasını da sana yadigar sakladım” diyemiyorum.

Evet, bir türlü duvarları yıkamıyor, etrafımı çevreleyen bunca engelleri aşamıyorum. Seni elinden tutup Atta’ya götüremiyorum. Bırak onu, sensiz bile gidemiyorum.

Şimdi soru şu gibi geliyor bana:

Bir şekilde sarhoş olup, bulutların üzerine çıkıp, uçan halılar üzerinde Alaaddin’in lambası koynumuzda aşağıda debeleşenlere bakıp, keyif sürmek mi…

Ya da yerde ahanda burda, işte tam da bu zaman ve mekanda, evde, işyerinde, hayatın  acımasız gerçekliği içinde kedi köpek dalaşını sürdürmek mi?

Bilemedim.

“-Fakı dedim, sarhoş olmanın cezası var mı?”

“-Olma mı?” dedi ve ekledi. “Eskiden kırk sopaydı da Ömer’inen Ali’yinen oturduk, ‘-Bunların kırk sopa ile uslanacakları yok, gelin şunu seksen sopaya çıkaralım da varsın görsünler!’ dedik. İşte ondan beri  kim haram yoldan sarhoş olur da elimize düşerse seksen sopa atıyoruz.”

“-Deme ya!”

“-Hee!” dedi. “Öyle!”

“-Peki, sopalarınız nasıl bi şey hani. Yenilir mi? Yutulur mu?”

“-Ula oğlum sen hiç dayak yemedin mi? Elbette yenilir cinsten. Dayağın yutulduğu da nereden gönülmüş!” dedi.

Haydi, şimdi gel bu işin içinden çık.

Atta’ya gitmem lazım. Çünkü masal bekleyenim var.

Oraya da ancak akıl başta yok iken yol bulunuyormuş, iyi mi?

Ne olacak şimdi? Hem akıl başta hem yol yokuşta.

Akıl demir atmış, bırakmam diyor.

“Şegav ırak, emmim oğlu ufak, dadaşım şaştı kaldı!” demiş ya evlenme vakti geçmekte olan Erzurumlu kızcağız.

Valla Garibce de şaştı kaldı. Bu işten.

Varsın o şaşırsın. Ama ne olur siz şaşmayın, şaşırtmayın.

Huzurla kalın!

Dua ile!

23.11.2014

GARİBCE