Cuma bereketi: Salih Tuğ Hoca ile hasbihal!

Bugün Cuma!

Çok bereketli bir gün olarak başladı.

Komşum adına çok sevindirici bir işle başladım. Malatyalı komşumun  kuru kayısılarını arkadaşlara tanıtımda yardımcı oluyorum.

Sonra onu elindeki yüklerle (kayısı-ceviz) gideceği yere bıraktım.

Fakülteye geldim, Salih Tuğ hocayı gördüm. Fal-ı hayır var bizde. Dedim işler inşallah yolunda.

Hoca haza delikanlı.

Ben üşüyorum. Hoca üzerinde ceketle indi arabadan. Odasına girince de çıkardı, hırkasıyla duruyor. Bina soğuk.

Epey bir dertleştik.

Bilmeyenler için söyleyeyim hoca bizim kurucu dekanımız. Daha önce de Yüksek İslam Enstitü müdürlerinden. Hamidullah’ı Türkiye’ye tanıtan adam. Şu anda bizim alanda yetişmiş olan her hocanın bir dönemde belki jürisinde bulunmuş yahut bizzat danışmanlığını yapmış bir büyük ilim ve ahlak adamı. Bunca idareciliğine rağmen onun aleyhinde bir söz edeni şimdiye dek duymadım.

Ona el-Mevsûayı Fıkhiyye’yi satmayı denedim. “Biz” dedi “daha güncel şeylerle uğraşıyoruz!” Sonra aslen Mısırlı olan Yahya Abdurrahman adlı bir Amerikalı profesörün İslam Bankacılığı Teknikleri ile ilgili hacimlice bir kitabını (The Art of İslamic Banking and Finance) Türkçeye kazandırmaya çalışıyormuş. Onu gösterdi. Az kalmış, yeni yılın başında kisve-i tab’a bürünebilirmiş.

“-Hocam, odanıza hani şu sizin meşhur fiş kataloglarınızı içeren çekmecelerinizi görmeye gelen oldu mu!?” dedim. 

“-Yok!” dedi. “Gelen olmadı”.

Bitirme Ödevi dersimiz var. Geçenlerde sınıfımda bilgi fişi, bibliyografya fişi bahislerini anlatırken öğrencilere “Gidip Salih Tuğ hocanın odasına varacaksınız, hocanın elinden öpeceksiniz, benim de selamımı söyleyeceksiniz ve ‘Hocam sizin meşhur fiş çekmeceleriniz varmış, onu görmek ve sizin engin tecrübelerinizden yararlanmak istiyoruz’ diyeceksiniz. Hoca cömerttir de, size kayısı falan ikramında da bulunur” demiştim.

Bak şu keratalara ki içlerinden biri dahi olsun hocayı ziyarete gelmemiş. Ben onlara yapacağımı bilirim.

el-Mektebetü’ş-Şâmile’nin kullanımını bir meleke halinde öğrenmelerini şart koşmuştum, artık bilsinler ki “Bernamec-i şahane” el-Mevsûa el-Fıkhiyye’den de sorumludurlar. Duyduk duymadık demesinler. Aha buradan ilan ediyorum!

“-Hocam!” dedim, “Niye böyle! Neden bu çemberi kıramıyoruz. Oysa bu çocuklar oldukça zeki”.

Hoca: “Galiba bunlarda araştırma zekası yok!” dedi ve kendi çocukluğundan bahsetti. Hırsız polis oyunu oynarlarmış. Takım halinde hem eğlenirler hem de araştırıcı zekalarını geliştirirlermiş. “Ben içlerinde en iyisiydim. Çok iyi saklanır, kamufle olur ve yakalanmadan hep hırsızları yakalardım. Onların nereye ve nasıl saklanabileceklerini düşünürdüm, zekamı kullanırdım.” diye anlattı ve  “Yoksa bu çocuklar yeterince oynamıyorlar mı?” diye de sordu.

Onu bunu bilmem amma, bu çocuklar genelde kırsal kesimlerden geliyorlar, medeni cesaretleri yeterince gelişmemiş oluyor. Hocaya kendimden örnek verdim. Vaktiyle Haseki mezuniyet töreninde talebeler adına konuşmayı ben yapmıştım ve o zaman dekan olan Salih Hoca da tören sonrasında beni tebrik etmiş ve fakülteye gelerek görüşüp daha yakından tanışmamızı istemişti. Ben de ondan cesaret alarak gelmiş ve hocayı görmek istemiştim. Hocanın kapısında bir gardiyan gibi iş gören bir santral memuru vardı: Ümit. Rahmetli olmuş! Ben Ümid’i aşıp da hocayla görüşememiştim. Şimdi düşünüyorum da çoğu benim gibi olan bu çocukların bu haleti ruhiyeyi üzerlerinden atmaları kolay değil, ama bunu başarmak zorundayız. Öğrencilerimizin girişken, araştırıcı, fırsat kollayıcı  olmaları lazım. Bir zaman sonra “Ben Salih Hoca’yı görmüştüm!, Hatta odasına da gitmiştim, Hocanın pantolonunun sağ cebinden sarkan bir çakı bıçağı vardı” demenin bile ne kadar önemli bir şey olduğunu öngörebilmeleri lazım.

Tabi herkesin bu arzulanan durumun oluşması için katkıda bulunması gerekiyor. Biz hocalar olarak bu çocuklara değer vermek ve onların odalarımıza rahatça girip çıkmalarına zemin hazırlamak, onlara ikramda bulunmak, her gördükçe selam verip hal hatır sormak ve özellikle derslerde kendi doğrularımıza itiraz da etseler onları yüreklendirmek gibi tavırlarla onlara müzahir olmamız lazım.

Öte yandan benzer şekilde cemaatlerin de aynı hassasiyeti göstermeleri gerek. Ama olan her zaman öyle değil. Fakülteye daha düşmeden havada cemaatler tarafından kapılıyorlar onlar da bu çocuklara birer at gözlüğü takıyor, çoğu kez kendilerine özgü programlara boğuyorlar, hocalara karşı şartlandırıyorlar. Talebeler oraya gitme, buraya gitme, şunu yapma bunu yapma  kabilinden sıkı bir denetim altında oluyorlar. Dolayısıyla İstanbul gibi muazzam bir imkan sonuçta çocuklar için ha var ha yok haline dönüyor.

Beni dinleyince “Bak bu da önemli!” dedi hoca. Bir müddet daha muhabbet ettikten sonra Hoca itina ile kuru kayısı kutusunu çıkardı, “Bak şu büyük, şunu al! Hem bir tane daha al!” diye cömertliğini de göstererek bize maddeten de ikramda bulundu. Vaktiyle binlerce dolarlar verip almış olduğumuz muhtemelen üretimden kaldırıldığı için çöplük üssü olarak kullanılan Türkiye’ye ihraç ettikler Macintosh Plus’un bir sonraki modeli Classic'in hatıra fotoğrafını da çekip ayrıldım.

Çıkar çıkmaz İsmail hocayı gördüm, el eyledi. Kahve hazırmış, Abdullah hocanın ikram dolu masasında hem kahvemizi içtik hem de bu arada  hocanın bilgisayarına Mevsûayı yükledik ve kurduk. Herkes gibi o da emeğe maşallah dedi. Ayrıca hoca benim USB’deki bir hatayı da düzeltti.

Oradan da ayrıldım ve aha şimdi odamdayım.

Garibceyi besliyorum.

Bugün Cuma!

Çok bereketli bir gün olarak başladı.

İnşallah bereketli bir gün olarak da biter.

Cümlenize sağlık, huzur ve mutluluk dolu bir Cuma günü diliyorum.

22.11.2013

GARİBCE