Âlimin kocası kocadıkça koç olur

Okutman olduğum yıllarda doktoramı tamamlamış ve Arapça dersleri okutmaya devam ediyordum. Hoş okutmanlık payesini doçentlik unvanı ile de kullanmaya birkaç sene daha devam etmiştim. Arapça hocalığım ise hâlâ devam ediyor. Dil dersleri –talebelerin yetenekli ve istekli olması şartıyla- genelde benim hoşuma gidiyor.

Fakülte Camii altında Konferans salonunda Süleyman Ateş hocanın nesih konusuyla ilgili bir sunumu vardı.

Hocanın kitaplarını okuyarak büyümüştük ve ismi bizim için çok önem arzediyordu. Ama kendisini yakından henüz tanımamıştım. Konferansına ilgi ile katıldım ve hocayı zevkle dinledim. Hoca o sıralar şu anda benim yaşımdan daha ileri bir yaşta bulunuyordu. Fakat benim o anki heyecanımdan daha çok heyecanlı, sunumu esnasında daha canlı bir hali vardı. Ceketini soymuş, beyaz gömlek uygun bir kravat harika bir anlatışı vardı. Fikir olarak da son derece seviyeli idi. Üstelik konuyla ilgili düşüncelerimizin de örtüştüğü anlaşılıyordu.  Gerçekten çok etkilenmiştim.

Konferansın ardından soru faslına geçildi. Arap dili ve belagatinde gerçekten üstad olan bir hocamız söz aldı. İtiraz makamında konuştu, konuştu, lâfı iyice uzattı. Belli ki hocanın canı iyiden iyiye sıkılmıştı. En az hocanınki kadar doğrusu benim de canım sıkılmıştı.

Kendi kendime bu durumu düzeltecek, hocaya moral verecek bir şeyler yapmalıyım dedim ve bir pusulaya bizim oralarda halk ağzında söylenen bir beyit yazdım ve gönderdim. O da en üste geldi. Hoca canı sıkkın bir halde onları cevaplamak üzere elini benim kâğıda uzattı, okudu, anlamadı, aleyhinde bir şey gibi sandı, canı daha da iyi sıkıldı.

Dedim ki bu durumu düzeltmek artık sana farz-ı ayın oldu. Kalk ve bu işi hallet.

Söz istedim, kalktım, divana hocanın yanına yaklaştım, az önceki hocanın yanlış anladığı pusulayı yüksek bir ses tonuyla ve vurguları yerinde bir biçimde okudum:

Cahilin kocası kocadıkça hiç olur

Âlimin kocası kocadıkça koç olur

Ve ardından “Müsaadesiyle Hocamın kendim ve talebelerim adına elini öpmek istiyorum”, dedim ve hocanın elini öptüm. Böyle bir anı beklemeye sanki hazır olan talebelerimizden bir alkış tufanı koptu. Hoca da beni öptü. Hocanın yüzüne aydınlık geldi, gözleri ışıl ışıl oldu ve morali yerine geldi.

Vaktiyle Arapça dersinde bir hadis okumuştuk: “Leyse min ahlâkı’l- mü’min el-melak illâ fî talebi’l-ilmi” Normalde caiz olmayan bir haslet olan melak ilim tahsili yolunda caizdir diyordu. Melak, tabasbus, yalakalık… gibi olumsuz anlamlar içeren bir kelime olmaktadır. Bir idareciye, bir zengine… sırf iktidarından, zenginliğinden ötürü yakınlık göstermek gibi bir şeydir ve bu gibi davranışlar hoş değildir. Ama bir talebenin hocasına gösterdiği saygı, iltifat ve yakınlık ise bu kabilden sayılmamaktadır. Benim yaptığım da o kabildendi. Hocayı tanımıyordum. Hiçbir beklentim yoktu. Onun alanı ayrı, benimkisi ayrıydı. Sırf ilmî otoritesi ve ortaya koyduğu performansı sebebiyle hak ettiğine inandığım saygıyı göstermiş ve hiç gereksiz bir biçimde bozulan moralini düzeltmek istemiştim.

Daha sonra hoca ile bir defasında karşılaştık. Tabii beni tanımadı. Ama ismimi anınca çok yakın ilgi gösterdi. Demek ki benim o tavrımdan hoca da çok etkilenmiş ve ismimi unutmamıştı.

Sonraları birçok ilmî mahfilde bir araya geldik.

Fakülte camiinde zaman zaman vaazlarımı dinlerdi ve birkaç defa beni “Bu minval üzere devam et, sen bu işi iyi yapıyorsun” gibi sözlerle teşvik etmişti.

Bir defasında Ankara’dan İstanbul’a geliyorduk. Havaalanında bize eşlik etti ve bir süre bizimle yarenlikte bulundu. Sonra bizden “Gençler, bana müsaade. Benim ya yazmam ya da okumam lâzım. Bu kadar sohbet bana yeter” dedi ve bizden ayrılarak yanında taşıdığı bir kitabı çıkardı ve okumaya başladı.

Havaalanından da oğlu arabasıyla hocayı karşılamaya gelmişti. Hoca beni ve bir hoca arkadaşı daha arabasına aldı ve evlerimize kadar bizi götürdü. Fakat unutamadığım ne oldu biliyor musunuz? Hoca her ikimizi de evi yakınına bırakırken kendisi bizzat arabadan indi ve bize öyle veda etti. Doğrusu ben bu kadar ince bir düşünceyi hesap edememiştim. Hem hocaların hocasıydı, eski diyanet İşleri başkanlarından biriydi ve bizim babalarımız yaşındaydı, aksakalı vardı… Hem sonra gecenin bir yarısıydı. O saatte arabadan sırf bizi evimize uğurlamak için inmiş olması benim hocaya saygımı bir kat daha artırmıştı.

Allah hocamıza sağlık sıhhat afiyet içerisinde uzun ömürler versin.

Dua ile!

08.06.2012

Garibce