Dün takvimler 20.12.2012’yi
gösteriyordu ve İstanbul’a kar yağıyordu.
Kimine göre yağan kâr
manzara demek, güzellik demek, oyun ve eğlence demekti. Kimine göre ise bir
bankın üstünde, karton kutunun altında ölümü solumak demekti. Kimisi için
gökten kar değil tatil yağıyordu. Kimisi için Erciyes’te, Uludağ’da Kartalkaya’da
kayak demekti, kimisi için ise üşüyen el
ve ayak demekti.
Öbür taraftan millet
kıyameti bekleduruyordu. Ama ne bekleme. Kıyamet menüleri cennet çorbası, cennet
kebap, yasak elma tatlısı, son dem çayı…idi. Allah insanlarımıza akıl versin. Bir şey para
etmeye görsün bu insanlar Müslüman bile olurlar.
Maya takvimcileri bu
gün için günler bitti artık, sayacak gün kalmadı diyorlarmış. Garibce o
zamanlar demişti ki, yahu bu maya takvimcilerinin işi bizim bedevinin durumuna
benzemesin. Hani adam saymasını bilmiyor ya, her şeyi parmaklarını göstererek
hallediyor. Birinde on bir dirheme aldığı bir koyunun fiyatını söylemek zorunda
kalmış. İki elinin parmaklarını göstermiş, bakmış yetmiyor, tamamlayabilmek
için dilini de çıkarmış.
Acemi kaptan gemiyi
karaya vurmuş ve panikle “Ne oldu?” diyenlere de “Yok bir şey! Deniz bitti de!”
demiş.
Onlar bekleyedursun İstanbul’un
kıyameti bir gün öncesinden bastırıverdi.
İstanbul’da on beş
milyon insan yaşıyor ve milyonlarca araç var. Yolların her iki tarafı sanki
park yeri gibi dolu, çoğu yollarda iki araç karşı karşıya geldiği zaman, geçiş
yapabilmeleri için birinin durması bazen
de geri geri manevra yapması gerekiyor.
İstanbul üstelik çok
bayır, düz yol neredeyse yok gibi.
Hal böyle olunca yağan
her yağmur ve hele hele kar trafiği içinden çıkılmaz hale sokuveriyor.
İlgililer önceden
uyarıyor, özel araçlarla çıkmayın diye. Ama kimse takmıyor. Sonra da çoğu kabak
lastikli bakımsız araçlar daha kulağına kar suyu kaçmadan sersemleşiyor sağa
sola yalpalıyor, hızını parkeden araçlarda alıyor kimi yan dönüyor ve kimi de olduğu
yerde kalıyor. Sağa sola çekebileceği yer zaten olmuyor. Öyle olunca da o şerit
yan dönmüşse her iki şerit anında
kapanmış ve arkaya doğru trafik yığılıveriyor. Bir de açık göz ve aceleci
insanlar devreye girip bir iki kaza yapıverdiler mi o da işin tuzu biberi
oluyor ve sanki bu durum önceden öngörülemeyen, beklenmedik bir durum gibi
herkes yetkilileri suçluyor. Kimse suçu biraz kendisinde bilmiyor, yanlış
yapanlara karşı sesini çıkarmıyor.
Garibce dün 19.00’da
dersini tamamladı ve fakülteden çıktı. Baktı yollar müsait değil ve trafik
kilitli, hiç mi hiç kıpırdamıyor. Başlığını kulağının üzerine indirdi ve
yürümeye niyet etti. Normal havalarda denemişti elli iki dakikada evine varıyordu.
Duraklarda bekleyenler burunlarından soluyorlardı ve homurdanarak yapılan
küfürler duyuluyordu. Belli ki dakikalarca belki saatlerce bekleyenler vardı.
Yürüselerdi belki bunların çoğunun evi yürüme mesafesinde bulunuyordu. Ama adam
hiç yürümemişti ki. Gövdesini taşıyan kendisini bir yerden bir yere götürebilecek
ve hiçbir aracın gidemeyeceği yerlere gidebilecek iki tane ayak sahibi
olduğunun farkında bile değildi. Sadece bekliyorlardı. Çünkü sanki beklemeğe
kodlanmışlardı.
Garibce durakların
önünde yığılı kalabalıkları yararak yol boyunca yürüdü. Hava sepeliyordu, ama
çok soğuk değildi, fazla sulu da değildi. Yol ise yer yer kaygan ve sulu idi.
Ayakkabı belli ki bir süre sonra su alacağa benziyordu. Ama olsun du
beklemekten iyi idi. Yol boyunca Kısıklı Camii’nin orada ışıklar altında oluşan
manzara çok hoşuna gitti bir iki fotoğraf da çekti. Çamlıca tepesini aştı.
Kendi kendine dağ ne kadar yüksek olursa olsun yol onun üzerinden aşar gider
diyordu. Artık yokuş kalmamış yönü inişe dönmüştü. Bayır aşağı inmek frenler
iyi olursa daha kolay oluyordu. Kayma riski biraz daha fazlaydı ama olsundu.
Üstelik alış verişini de yaptı ve evine sağ salim ulaştı. O saatlerde yol hala
açılmamıştı. Elli iki dakikalık yolu bir saat on beş dakikada almıştı ama artık
evindeydi. Yürüme yapmıştı. Biraz üşümüştü ama bekleseydi çok daha fazla üşüyecekti. Yolun
çilesi bitmişti. Şimdi buna karşılık sıcacık bir çorbanın keyfi daha bir başka
olacaktı. İçeceği çay her gün içtiği çayın aynısı idi ama bugün daha bir
lezzetli olacaktı.
Üstelik Arabasını
Fakültede güvenli bir yerde bırakmıştı. Yüz otuz beş kuruş da otobüsten
kazanmıştı.
Aslında akıl etseydi,
otobüse değil de taksiye binmekten vaz geçer böylece on küsur lira da kazanabilirdi.
Fakat laf aramızda Garibce biraz saf. Bu tür hinliklere pek aklı ermez. Hem yüz
otuz beş kuruş da az değil, böyle kısa ve karlı bir günün kârı olarak.
İşte böyle. Bizim bu
insanlar neden evlerine yürüyerek gitmeyi denemezler. Çoğu yolcu duraklarda beklediği
zaman kadar yol yürüse en az yarısı evine ulaşabilir durumdadır. Yol boyunca
birçok kimsenin de yürümekte olduğunu görmem beni sevindirdi. Demek ki Garibce
yalnız da değil. Böyle muhabbetle gidenler bile vardı. Üstelik yarın
anlatabilecekleri bir tecrübeleri olacaktı. Birazcık meşakkat çekmişler ne
gamdı.
Keşke İstanbul’da
yürüme ve bisikletliler içinde yollar da olsa.
Kestane kebap yemesi
sevap.
Dua ile!
21.12.2012
GARİBCE
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder