Safiyetimiz, gönül ayinemiz!

Bir hoca arkadaşımız vardı. Ben ona imrenirdim. O kadar saf ve temizdi ki.

Ne yazık ki insanlar safiyeti zaaf olarak görüyorlar ve o türden insanlarımızla alay ediyorlar.

Kendi kendime onun için, “Yahu bu adam doğrudan cennete girer!” derdim. Ama arkasındanda hemen eklerdim “Fakat bu adam yüzünden pek çok kimse de cehenneme en azından bir uğrar!”

Çünkü o kadar saftı ki, karşısındakinin ona bir şekilde takılmaması, biraz da hafif meşrep biri ise alaya almaması mümkün değildi. Kendi yeri cennetti, çünkü cennetlik biriydi. Hadiste de öyle buyrulmuş: “Cennet ehlinin çoğu bulh olanlardır”[1]. O da kesinlikle onlardan biriydi.

“Bulh” kelimesi “ebleh”in çoğulu olmaktadır. Ebleh kelimesi bizde aşırı derecede hamakati ifade eden bir anlama sahiptir. Ama hadisteki anlamı -Allahu alem- “saf, temiz, içi dışı bir” demek olmalıdır. Her ne kadar bu safiyetin ahret için değil sadece dünya umuru için olduğunu ifade eden yorumlar yapılmışsa da sonuç itibariyle bu sözcüğün anlamı belâheti ifade ediyor ve saflığı, temizliği bildiriyor.

Bu sevgili dost ile bir gün muhabbet ediyorduk. Bir eli ikram için yanı başındaki ketilde olur ve herkese ne istiyorsa onu ikram ederdi. Cebinde taşıdığı şekeri eksik olmazdı. Öbür eliyle de varsa yazısı onu yazar, hangi saatte hangi programı varsa onu uygulamaya koyar, ne ikram ne de sohbet ayarlanmış saatini bozamazdı.

Anlatıyordu, “Mehmet!” diyordu, “bütün kardeşlerim annemin ölmesini istiyorlar, bir ben istemiyorum.”

Beklendik bir sözdü. Böylesi bir safiyetten, ancak böylesi bir beklenti sadır olurdu.

Sonra anlatıyor ve bazı yeni şeyler öğreniyoruz:

Arkadaşımızın babası vefat etmiş annesi hayatta idi ve ona ait kiralık bir ev varmış ve onda da bu arkadaşımız oturuyormuş. O günün parasıyla rayiç bedel yüz lira ise arkadaşımız on liraya oturuyormuş.

“Çünkü diyordu, annem ölürse evini satacaklar ve aralarında paylaşacaklar: Bir ben istemiyorum. Çünkü o evde ben oturuyorum.”

Ve gülüyor, “On lira veriyorum ya hani!” diyor.

Ben ondan hiç ummadığım bu lafı duyunca hayret ediyorum ve o anı hiç unutamıyorum.

“Ya Rabbi!” diyorum. “Böylesine saf, böylesine temiz bir insan nasıl böyle düşünür!” Saf, temiz ama her şeyin farkında.  Diğerlerinin annesinin ölümünü neden istediğini biliyor, kendisinin istemediğinin nedenini de biliyor. Ve bunu ifade ederken de gülüyor. Aslında kendi durumunu matrak da buluyor.

Bu örneği gördükten sonra insanın ne kadar büyük bir muamma olduğunu bir daha anladım.

Safiyetine yüzde yüz inandığım bir insanımız, kendi çıkarını hesaba katabiliyorsa,  böyle düşünebiliyorsa, tutkularla donatılmış, malı canından yonga bilmiş sıradan normal insanlar nasıl olmalı, neler düşünmeli.

Garibce diyor ki: İşte o yüzden hiç kimseye şudur budur demek kadar zor bir şey yokmuş.

Hiçbir kimseye yüzde yüz kefil olunamazmış.

Hiç kimse sınanmadığı günahın masumu görülemezmiş.

Gene de ben o arkadaşa olan umudumu yitirmedim, hakkındaki inancımı değiştirmedim. Umarım o çoktan cennete gitmiştir.

Ve gene umarım tezgâhı kurmuş, ikram için bizi bekliyordur.

Kendisi yüzünden bazı yerlerimiz ateşte dağlanmış, göğünmüş olsa da…

Ya Rabbi! Sana olan zannımızı boşa çıkarma! Ne göğündür, ne döğündür.

Kullarına rahmet eyle. Cümlemize ikram eyle!

Gönül ayinemizi öyle saf kıl ki, orada hiç çapak olmasın, sadece herkes orada kendini görsün!

Amin!

Rahmet olsun!

Gufrana vesile olsun!

24.11.2012

GARİBCE

---

[1] شعب الإيمان - (2 / 499) عَنْ أَنَسٍ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: " أَكْثَرُ أَهْلِ الْجَنَّةِ الْبُلْهُ "

شعب الإيمان - (2 / 499) 1308 - سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ الرَّحْمَنِ السَّلَمِيَّ، يَقُولُ: سُئِلَ أَبُو عُثْمَانَ عَنْ قَوْلِهِ: " أَكْثَرُ أَهْلِ الْجَنَّةِ الْبُلْهُ " قَالَ:  " الْأَبْلَهُ فِي دُنْيَاهُ الْفَقِيهُ فِي دِينِهِ "