Öyle bir fatura ki… Hesabı bir türlü kapatamadık!

İnsanın varlık şuuru, kendi varlığında başlar ve kendi varlığında biterse kalabalıklar içinde de olsa yalnızlığın cenderesinde demektir.

Ama kendinden başlasa bile varlığını kendisinin de bir parçası olduğu büyük resmin içine –en olmaz yeri de olsa- yerleştirmesini başarabiliyorsa o zaman o büyük resmin anlamı kadar varlığı kendi zatına zait bir anlam kazanacak demektir.

Bugün modern yaşam bizden, kendi varlık değerimize zait ne değer varsa aldı elimizden. Şimdilerde biz ancak kendinde var olan ama kudreti de oldukça sınırlı olan varlıklara döndük.

Yalnızlığımız, huzursuzluğumuz, açlığımız, doyumsuzluğumuz ondandır.

Varlıklarını, varlığımıza varlık sebebi bildiklerimiz yok artık. Öyle olunca da cirmimiz kadar ancak yerimiz var.

Esas itibariyle kendi varlığı kendi zatının gereği olmayan aciz varlıkların, kerameti kendinden menkul şeyhler gibi uçmaya kalkışması, felaketinin de başlangıcı oluyor.

Kendi bindiğimiz dalı kestik. Elan düşüş vetiresinde kendimizi uçuyor sanıyoruz. Oysa çakılmamıza ramak kalmış halde.

Sırtımızda paraşüt yok, yere çakılmamak için.

Olanların da haberi yok.

Haberi olanların da nasıl açılacağına dair bir bilgisi yok.

Oysa bize sağlam bir kulp lazımdı.

Tutunabileceğimiz tutamaklar lazımdı.

Birini kaçırsak öbürüne el atmamız mukadder habl-ı metînlerimiz olmalıydı.

Özgürlük bizi sarhoş etti.

Elimizde ne değer varsa hepsini bedel olarak fatura ettiler, ödedik yetmedi.

Sırtımıza emanet yüklenmişmiş. Oysa biz emanete yük olmuşuz.

İşte böyle bir yok oluş girdabında, umutların yok olduğu karanlık içinde çakan bir müjde şimşeği yok mu?

Olmaz mı?

Seni Yaratan, sen O’ndan vazgeçmiş olsan bile O senden vazgeçer mi?

Bakarsın hiç ummadığın bir anda, hiç beklemediğin bir yerde bir yed-i beyzâ uzanır. Bir asa-yı Musa taştan hayat fışkırtır.

Bir İsa - Mesih soluğu ruhunu kaybetmiş cesetlerimize yeniden hayat verir.

Olur mu?

Olur.

Eskiden hep öyle olmuştu.

Şimdi niye olmasın!

Dua ile!

17.02.2013

GARİBCE