Ahmet Muhtar Büyükçınar’ın ardından Ahmet Özhan der ki:

Ahmet Muhtar Büyükçınar hocamızın cenaze namazı öncesinde, Esenköy Merkez Camii’nde Hocanın iki talebesinin ardından Ahmet Özhan söz almıştı.

Bence onun söyledikleri her hoca ve hoca olacak her talebe açısından dikkatle kulak verilmesi gereken hususlar içeriyor.

Özetle ve yaklaşık olarak o şöyle diyordu:

İlmin değişik aşamalarında ondan istifade eden Hocalarımız,  onun ilmî yönünden bahsettiler.

Ben ise çok değişik bir alandan, sahnelerden gelerek hoca ile birlikte olma şansını yakalamış biri olarak daha değişik gözlemleri olan biriyim ve ben onun  nasıl bir ilim adamı olduğunu değil, size onun nasıl bir  Müslüman olduğunu anlatacağım.

Benim bulunduğum yerde bulunan dinin icaplarıyla çok sıkı fıkı olmayan insanların hoca tarafından nasıl görüldüğü, onlara nasıl davranılması gerektiği yaklaşımını anlatacağım.

Ben Hocayı 1980 yılı hac yolculuğunda tanıdım. Yolda tanıştık. Mekke’de Mesfele’de kalıyorduk. Tabi o zaman şimdiye nazaran imkanlar çok daha zordu, mütevazi bir evde kalıyorduk. Bir baktık kapıda hoca: “Rüyamda seninle birlikte şarkı söylüyorduk. Sen de buradasın, ben de buradayım, o zaman niye beraberce söylemeyelim!” dedi. Düşünün Mekke-yi Mükerreme’deyiz. Hac için oradayız. Neyse biz muhabbete başladık. Sofular mekanı terk ettiler.  Biz hoca ile baş başa kaldık.  Hocanın engin muhabbet ve müsamahası, beni kendisine nasıl bağlamak icap ediyorsa o şekilde bağlamıştı. Hoca bunu Muhammedî bir müsamahalı muhabbetle  yapıyordu. Bunu ben şöyle yapayım da  şöyle olsun şeklinde  hesaplı bir biçimde yapmıyordu. Yaptıkları onun duruşu onu icap ettirdiği için öyle idi.

O saf, zamanı ve ilerisini okumada yani İkra sırrı kapasitesiyle insanlara yaklaşırdı. Onun bu yaklaşımına kayıtsız kalmak hiç kimsenin harcı değildi. Zaten hayatı, efendimizin hayatını taklitten tahkike taşımakla geçmiş olan bir kişiydi.

Hatm-i hacesini denizde yüzerken çeker, o beyaz sakalı suyun üzerinde süzülüyorken görürdüm ve açılır gözden kaybolurdu.

Hocanın yaklaşımı doğru yaklaşımdır, din-i mübini sevdirmek adına, efendimizin ahlakını sevdirmek adına, yani insan olmak adına halifetullah olma özelliğini açığa çıkarabilme adına hocamızın davranışları yerden göğe kadar doğru idi.  Çünkü dini doğru okumuştu.

Allah ona rahmet eylesin.

Ben ona rahmet dilerken, hakkımızı helal edelim derken aslında teeddüb ederim. Çünkü aslında onun bize haklarını helal etmesi lazım. Bizim onun üzerinde ne hakkımız olabilir ki?

“Nice cenaze vardır ki, namazını kılanlar sayesinde affolunur. Nice cenazeler de vardır ki namazını kılanlar onun sayesinde affa nail olur.”

Hocamız işte böyle biriydi.

__oOo__

Evet, Ahmet Özhan’ın söyledikleri özetle böyle.

Konuşmasında, onun din-i mübini sevdirici ruhu, engin muhabbet ve müsamahası, dinin icaplarına uzak insanlara yaklaşabilme örnek başarısı öne çıkıyordu.

Ne ilginçtir ki hocanın bu özellikleri bazı meslektaşları tarafından yadırganıyordu.

Onun bu özelliklerinden yoksun olanlar ve hatta hocayı mezhebinin genişliği ile ithama bile kalkışanlar acaba kendilerine bir bakarlar mı, şimdiye kadar İslam’ın mesajını kaç kişiye ulaştırabilmişlerdir.

Bu din kolaylık dinidir ve bu yolda sevdirme esastır. Oysa bizim söylemlerimizde zorluk vardır, korkutma üslubu ağır basmaktadır.

Hayatı zaten tanımayız. O yüzden de din adına konuştuklarımızın kahir ekseriyeti hayatta bir karşılığı olmadığı için muhataplar tarafından hiçbir anlam ifade etmez. Dahası onlar zaten bizi muhatap da almazlar.

Koskoca hoca olmuş, yaşını başını almış bir adamın, bir kucak sakalıyla denizde ne işi olabilirdi ki?

Hele Mekke gibi bir yerde yarenlik etmenin anlamı ne olabilirdi?

Ah be hocam! Gerçekten hayatın bir ibret aynasıydı.

Senin gibi hocalara bu insanların ihtiyacı var.

Bedenin elbette her fani gibi toprağa tevdi edildi.

Ama arkanda ruhlarda bıraktığın iz devam edeceğe benziyor.

Ruhun şad olsun!

11.04.2013

GARİBCE