Soğanımı yedim de geldim!

 

Cuma rahmet oldu üstümüze doğdu

Kalmadı feyzi soğan kokusu boğdu

 

Soğanı ben de severim, hem de çok.

Hele yemek bulgur pilavı yanında kuru fasulye, nohut yahut patates cilbiri olur soğana şöyle bir yumrukla vurur, ezer ve pürtleyen cücüğünden başlar ve yersin. Acı suyu gözünden çıkar, boğazın yanar ama müthiş bir lezzet alırsın.

Bu kadar lezzetli bir soğanın Cuma sosu olması halinde koskoca mescidin bu kadar daralacağını hiç hesap edemezdim.

Bugün cumaydı malum. Vardım bir kenara iliştim. Hutbe okunurken biri çıkageldi. O da benim yanıma ilişti.

İsraf ile ilgili hazırlanmış hutbe okunuyor ve ben de dinliyordum. Fakat bir anda burnumu işgal eden bir koku… Ama ne koku! Yokluğun boku desek değil. Belli ki kebab ile yenmiş bir koku. Ben zevkle yediğim soğanın insanı bu kadar rahatsız edebileceğini hiç düşünemezdim.

Kişi kendi alamıyordur herhalde aynı kokuyu. Alsa o da istemez elbet, ağzının kokusundan başkalarının rahatsız olmasını.

Bir hocamız anlatıyor. “Evde cacık yedim ve sonra dalgınlıkla camiye gittim. Çıkarken cematten biri “Adam sarımsağı yemiş gelmiş!” dedi. Sonra da ekledi “Hem de cacığın içinde yemiş!”. Sarımsağı bırak, oradan cacığın kokusunu bile alabilen insanlar oluyor.

Hoca “Çok utandım!” diyor.

Hz. Peygamber’e selam olsun!

Ümmî kavmini uyarıyor ve başta cami olmak üzere insanların topluca bir arada bulunabilecekleri yerlerde olacakları zaman soğan, sarımsak gibi şeyleri yemekten uzak durmalarını tembihliyordu. Yollarda insanlara rahatsızlık verici şeyleri gidermenin bir iman emaresi olduğunu buyuruyordu.

Ağız ve diş kokusuna meydan vermemek üzere her vesile ile misvak kullanmayı emrediyordu. Öyle ağız kokuları var ki sorma gitsin!

Her cumaya gelmeden boy abdesti almalarını istiyordu.

“Temizlik imandandır” diyordu.

Nezih bir peygamberdi. Aynı nezaheti kavminden de istiyordu.

Medeniyet ancak öylesi bir nezahet ile kurulabilirdi.

Yolu yolumuzdu.

Yolunda olmak duamızdı.

Keffaret olsun!

 

25.01.2013

GARİBCE