Hintlilerin okuduğu ezan bu kadar mı Türkçe olur?

Garibce Hindistan seferinde garip şeyler ve acayiplikler gördü. Üç binden ziyade fotoğraf çekti. Dönüşte bunları bir sunumla öğrencileriyle de paylaştı.

Sadece Tac Mahal’i görmek için bile böyle bir sefer değerdi.

Birçok tecrübe edindi. Fakat en değerlisi bence şuydu:

Benares’te idik. Hindîlerin kutsal kenti. Ölülerinin yakılıp Ganj nehrine atılmasını en büyük saadet bildikleri Hac şehri.

Bir tur ile gitmiştik. Aralarında tanış olduğum kimse yoktu. Meşrepler de öylesine farklıydı. Bir akşamüzeri o akşam programda bir dans gösterisi olduğunu söylediler. Hep birlikte gidilecek ve eğlenilecekti. Böylece gezi programı daha da amacına uygun hale gelmiş olacaktı.

Ben kendi kendime “Bu program bize uymaz, ben acep ne yapsam ola ki!” diye düşündüm. Sonra “Varsa bir camiye giderim” dedim.

Otele yerleştim. Sonra “Buralarda bir cami var mı?” diye sordum?

Dediler: “Var, cadde boyu doğru gidersin, ileride görürsün!”

Sevindim.

Sonra gösterilen istikamette camiye gitmek üzere oradan çıktım. Arkama birisi takıldı. Bir şeyler söylüyordu. Benim İngilizcem azdı, onunkisi de anlaşılmıyordu. Ya aklından zoru olan biriydi. Ya güya bana rehberlik etmeye çalışıp benden bir şeyler koparmaya çalışan bir uyanıktı. Ama hareketleri hoşuma gitmemişti, at sineği gibiydi ve hareketleri beni rahatsız etmişti. Baba bir hırsız tuttum hesabı, git diyorum gitmiyor, peşim sıra o da geliyordu.

Akşam vakti geçmiş, artık hava iyice kararmıştı.

Cadde, oldukça kalabalık bir cadde idi. Hindistan’da caddelerin kenarları adeta  gece konaklama yerleri gibi. Evsiz insanlar üstlerine bir şeyler çekiyor ve cadde kenarlarında geceliyorlardı. Bunların sayısı azımsanmayacak kadar da çoktu. Bunlar tuvalet dahil her türlü ihtiyaçlarını buralarda karşılıyorlardı. Buna sebep yol kenarları her daim rutubetli oluyordu.

Gurbetin ağırlığı iyice üstüme çökmüştü. Bu kadar kalabalık içinde yapayalnızdım. Benim içinde bulunduğum sıkıntı yetmiyormuş gibi, arkamdan gölge gibi beni takip eden bir de başka bir karın ağrım vardı. Sinirlerim son derce gergindi. Çiğser (tırsar) bir haldeydim. Biri “öh!” dese ödüm düşecek vaziyetteydim. Ama umudum vardı, o umutla yürüyordum. Gittim, gittim, gittim. Sıkıntılarım, huzursuzluğum giderek daha da artıyordu. Otelden de iyice uzaklaşmıştım. Sıkıntılarımın dorukta olduğu bir sırada uzaktan caddenin sağ tarafında yeşil bir ışık huzmesi belirdi. Onunla birlikte benim yüzümde de bir ışıma oldu. Dedim burası olmalı. Adımlarımı hızlandırdım. Evet yanılmamıştım, ince uzun bir yapı ve yeşil ışıklarla donatılmış, belli ki minareydi. Üslup, tarz farklıydı ama olsun, minare olduğu belliydi. Ayaklarıma can, dizlerime derman geldi, daha bir hızlandım, yüreğim çarpmaya başladı. Evet dedim, burası cami bunda şüphe yok. Tam o sırada “Allahu ekber!” diye bir nida yükselmesin mi? Benden de bulduğu Allahu ekber karşılığı ile bir anda bütün sıkıntılarım bitiverdi, arkamdaki karın ağrısını bile artık görmüyordum. İçimdeki bin bir düğüm bir anda çözülüvermiş, ıslanan yanaklarım mutluluğun en nadide çiçekleriyle açılmıştı, ıslak gözlerim ışıl ışıldı, kalbim sevgilinin sevgiliye kavuştuğu andaki duyduğu heyecanla atıyordu.

“-Aman yarabbi!” Dedim,

“Hintlilerin okuduğu ezan bu kadar mı Türkçe olur!”

Ondan sonra Türkçe ibadet tartışmaları söz konusu olduğu zaman hep bu anımı hatırladım ve anlattım.

Türk hacısının dönüşünde oraları anlatırken “Kendi aralarında konuşuyorlarken Arapça konuşuyorlar, anlaşılmıyor ama Kur’an’ı aynen bizim gibi Türkçe okuyorlar” demesini alay konusu yapanlar, Kuran ve Ezan’ın ne kadar Türkçe olduğunu Garibce’ye sorsunlar.

Gurbette, Hint’te, Çin’de, Alamanya’da  okunan ezanları duyanlara sorsunlar!

“Bu ezanlar ki şahadetleri dinin temeli

Ebedi benim yurdumun üstünde inlemeli” diyen Akif’e ve onun duygularının membaı olan maşerî vicdana sorsunlar!

Duygularınız birse eğer, dillerinizin ayrı olmasının ne önemi var…

Duygular bir olmalı!

Aminlere karışıp ta arşa kadar ağmalı.

Ve insan huzura varmalı!

Dua ile!

14.09.2012

GARİBCE